Honduras van de andere kant

Viva Cuba!

De vlucht naar Cuba verliep spoedig en soepel tot ik werkelijk in Cuba arriveerde. Na de paspoorten check voor immigranten had ik verwacht mijn bagage te kunnen halen om vervolgens onder het genot van een Cubaanse Cafe con Leche de komst van mijn zus af te wachten. Maar nadat ik mij door de douane had begeven werd mijn paspoort afgenomen om hem vervolgens pas drie kwartier later terug te krijgen tijdens een uitgebreid verhoor over mijn bagage, leven in Nederland en doel van verblijf! Dat was dus ff schrikken en gaf me een niet geheel welkom gevoel.
Gelukkig duurde het daarna niet veel langer tot er een mooie chica met strohoed door de douane liep en we onze verhalen konden wisselen tijdens onze Ladataxirit naar Havana Centro.
De tweede indruk maakte een hoop goed van de eerste! De brede wegen werden maar gedeeltelijk in beslag genomen door fantastische old timers en zo nu en dan een paard met wagen.
De palmen wuifden in de Caribische wind en het niet eens veel te hete zonnetje verlichte het eiland tot een kleurrijk geheel.

In onze Casa Particulares (B&B) met waanzinnig hoog plafond en prachtige oude Spaanse deuren die me eerder deden denken aan en middeleeuwse poort, werden we hartelijk ontvangen en toch ook wel gewaarschuwd voor de opdringerige mannen en zakkenrollers in Havana. Met zo min mogelijk op zak en in een simpel outfitje liepen we die avond richting de wijk Vedado voor onze eerste Cubaanse maaltijd. Tot onze grote verbazing en verrassing werden we aangesproken door een oud en oprecht vriendelijk mannetje die ons wel naar een leuke Paladra (privé restaurant) zou brengen. Door zijn charme kreeg hij het voor elkaar om ons bij een groep te plaatsen midden in een antieke huiskamer. De entourage beloofde veel, maar helaas was het eten niet veel verrassender dan wat we de rest van onze reis konden verwachten: Vis (wel altijd erg goed!), rijst, bruine bonen, komkommer, witte kool en tomaat!
De volgende dag hebben we de straatjes van Havana Vieja, de prachtige koloniale en romantische oude stad, tot op de bouwsteen bewonderd en de dag afgesloten met Mojito's en een optreden van de enige echte Buena Vista Social Club! Dat de bandleden inmiddels tegen de 80 lopen weerhield ze er niet van om swingend de zaal te vullen met de heerlijke geluiden van de echte traditionele salsa. Wat een mooi optreden, en al helemaal met die Mojito's! En ja, toen durfden we ook wel een klein salsadansje te wagen ;-).

Dat we na twee dagen weer verder gingen naar een prachtig natuurgebied rond het stadje Viñales was geen overbodige luxe, want hoe mooi die oude wagens ook zijn, vervuilen kunnen ze als de beste.
Onze vorige Casa had hier een nieuwe Casa voor ons geboekt die ons nog vriendelijker en warmer ontving. In het Spaans brabbelde ze er vrolijk op los en nodigde ze ons uit om echt bij de familie te komen zitten. De schone lucht, de rust, de vriendelijkheid en veiligheid begroetten ons als een warme deken. De volgende ochtend werden we opgehaald door onze Cowboy waar we een waanzinnige 4 uur durende tocht te paard mee hebben gemaakt! Hoewel de paardjes op de heenweg naar een prachtige grot niet vooruit te branden waren galoppeerden ze als loco's weer terug naar huis om ons vol adrenaline en o-benen weer bij onze Casa af te zetten. Onderweg werden we nog verrast met een cocktail van honing en rum in een halve grapefruit en een sigaar die voor onze neus werd gedraaid. De dag topten we nog eens af op een berg met een waanzinnig uitzicht over de vallei van Viñales met een boekje bij een zwembad en uiteraard een Mojito. Na weer een heerlijke maaltijd van rijst, bonen en Red Snapper eindigde de dag zeer onverwachts (in dit gat?) tot in de late uurtjes in een salsaclub met tja, nog meer Mojito's. Viva la Cuba!

Ietsiepietsie brakkies zetten we onze reis weer voort met een 9 uur durende busrit naar Trinidad. Volgens de boekjes de meest koloniale stad aan een prachtig strand. Toen we onderweg stopten bij een 'wegrestaurant' en een ommetje maakten om onze benen te strekken belandden we midden in een fruit en groente tuintje. De oude man die er aan het werk was wenkte ons en liet ons proeven van een overheerlijke granaatappel en stopte ons banaantjes die lichtroze zagen in het hart, tomaten en nog wat extra granaatappeltjes toe voor onderweg. Wat een schatje, en weer zo bijzonder oprecht!
In Trinidad werden we weer opgewacht door de dame van onze Casa die we konden herkennen aan het bordje dat ze omhoog hield waar Jiska en Cornelia (!!) op stond. Drie quadra's hobbelden we met onze backpacks over de met oude stenen beklede wegen richting ons nieuwe huisje voor de aankomende 2 nachten. Waar ik een soort van straatbeeld van Havana met hoogbouw had verwacht stond nu oude, gekleurde laagbouw met houten deurtjes en ramen van 'tralies'. Op straat werd fruit verkocht vanuit een kruiwagen, gedroogd vlees vanachter een 'raam' en kinderen speelden net als in Havana ook hier honkbal (de nationale sport) met een stok en een flessendopje. Bij onze Casa werden we weer helemaal verwend en lieten ze ons bijkomen in de prachtige patio met een eigen gebrouwen kopje koffie. Hoewel het minder rustig en stedelijker is als Viñales voelen we ons ook hier een stuk veiliger en krijgen we hier meer een dorps gevoel. Dat de mensen hier meer gewend zijn aan toeristen is duidelijk te merken als we het stadje gaan verkennen en we door vrouwen en mannen worden aangesproken of we bij hen willen komen eten. Hier hebben ze duidelijk minder en weten ze wat de toeristen komen brengen. Nederlanders die we later ontmoeten vertellen ons zelfs dat ze om hun bh werden gevraagd; zelfs bh's zijn hier een luxegoed en zijn hier niet te krijgen, zo ver terug zijn we hier in de tijd.
We besteden een dag aan het oude koloniale stadje bekijken, souveniertjes zoeken in de smalle straatjes en een zwaar oncomfortabele fietstocht naar het strand. Gelukkig maakten het tropische paradijsje op 12 km afstand van Trinidad en een verse Piña Colada de keiharde zadels van de ieniemienie fietsjes het aardig goed!
De volgende dag sluiten we ons aan bij een tour die ons naar een van de World Heritage Unesco sites van Cuba brengt. We vinden dat we hartstikke geluk hebben met onze grappige gids die ons alles weet te vertellen over de tijd dat duizenden slaven hierheen werden gebracht om exportproduct nummer 1 op het land te bewerken: suikerriet. Hiervan werd, en wordt nog steeds, alleen uiteraard niet meer door de hand van de slaaf, rum gemaakt, een energiedrank (zonder alcohol), de fibers gebruikt voor stoffen en kleding, en uiteraard de suiker zoals wij die ook kennen. Zoals dat hoort in een Unesco natuurgebied is het einddoel van de tour een mooie waterval waar we een verfrissende duik nemen.
Terug in de casa maken we ons op voor een nachtelijke busrit van 12 uur die ons in Santiago de Cuba brengt; de op een na grootste stad die wederom barst van cultuur en geschiedenis.

PS vanwege hele slechte internetverbinding (ivm met het Embargo met Amerika) kan ik geen foto´s plaatsen en helaas ook amper email checken. Wij zijn dus pas weer in het land der levenden vanaf 29 april. Tot dan!