Santa Semana
Door: Nicoline
Blijf op de hoogte en volg Nicoline en Cors
05 April 2010 | Honduras, El Progreso
Ten eerste: allen hartelijk dank voor de mooie reacties!
Uit onverwachtse hoeken maar ook van trouwe reactiegevers. Super!
Oh ja, en no even wat extr auitleg bij de foto´s van vorige keer:
Bijna alle kindjes werden geknipt omdat er luizen heersen, en tja, heeft de een ze, dan hebben ze het allemaal.
Soms valt de electriciteit hier uit en worden er bij kaarslicht liedjes gezongen en verhalen verteld.
Vorige week hadden we anderhalve dag geen stroom!
Medicijnen worden hier toegediend met een maskertje waar zuurstof vermengd met medicijnen uit komt.
Het bord bij Proniño: Hier wordt niet gestolen, drugs gebruikt en gelogen!
Santa Semana
Afgelopen week was het Santa Semana, ofwel de heilige week voor Pasen. En aangezien de Honduresen een gelovig katholiek volk zijn, stond eind van de week in het teken van rituelen en feesten.
Maar eerst even terug naar begin van de week waarbij ik een bezoek het gebracht aan het Nutrician Centre. Hier komen de kleine kindjes terecht die ondervoed zijn. De rede van de ondervoeding is zeer divers, van nalatigheid tot onwetendheid en van mishandeling tot armoe. Maar alle gevallen komen op hetzelfde neer, de ouders weten niet goed voor het kind te zorgen waardoor het ondervoed en onverzorgd raakt. De kindjes blijven 4 tot 6 maanden in het Nutrician Centre tot ze weer op volle kracht en gewicht zijn. In deze periode krijgen de ouders vaak nog de kans om hun kindje te bezoeken en te leren hoe voor het kind te zorgen. Maar merken ze bij het Centrum dat de ouders nalatig zijn en niets van zich laten horen, wat bij vele kindjes helaas het geval is, dan zullen ze na hun 6 maanden geplaatst worden bij Hogar Suyapa of een ander opvangtehuis.
Toen ik aankwam waren ze aan het spelen op het terras van het huis dat veel lijkt op Hogar Suyapa. Dezelfde uitstekende hygiëne, een ruime, heerlijk geurende keuken, en speelhoek binnen en buiten en een kamer met zo'n 26 bedjes. Ndat ik rondgeleid was kreeg ik het fotoboek in mijn handen van de voor en na situatie van de kindjes. Sommige beelden waren zo vreselijk afschuwelijk dat ik er haast niet naar kon kijken (zie ook de foto's van de foto's). Gelukkig waren op het moment dat ik er was geen nieuwe kindjes en zagen ze er allemaal redelijk goed gevoed uit en leek het alsof er niets bijzonders met ze aan de hand was. Pas op het moment dat het etenstijd was, ging er bij sommigen een alarmbel rinkelen en dook een van de meisjes op haar borsje als een leeuw op zijn prooi alsof haar leven er vanaf hing (wat natuurlijk ook zo is geweest). Ongelooflijk hoe snel, zonder te kauwen, met 20 happen tegelijk dat naar binnen ging! Hoewel naar binnen, uiteindelijk zat de rijst met bonen in haar haar, op haar schouders en tussen haar tenen. Met grote ogen heb ik haar zitten bewonderen, wat een figuur!
Na het eten was het tijd voor de pot. Met zijn allen in hun blootje in de badkamer, ieder op een eigen kleur potje. En dan kijken wie het snelst een drolletje heeft gedraaid! Na zo'n 15 minuutjes werden ze een voor een gewassen, aangekleed en mocht ik ze in bed leggen. Een warm gevoel verspreidde zich van binnen als ze mij hun grootste lach gaven nadat ik ze maar heel eventjes kriebelden, een besito gaf en Buenos Noches zei. Precies zoals ik dat bij Hogar Suyapa ook elke avond bij elk kindje even doe. En ook daar is het dan feest en geven ze mij dan hun grootste lach.
Omdat het vakantieweek is, werd van de week het zwembadje tevoorschijn gehaald. Al 3 dagen lang hadden de kinderen het over niets anders en vroegen ze mij of ik ook mee zou gaan zwemmen. Ja, natuurlijk zou ik dat doen, waarom niet! Nou, waarom niet, omdat op het moment dat ik mijn ene voet in het water zet al een aan mijn bikini broekje hangt en de ander mijn bovenstukje opzij trekt! Ik duik naar beneden en kijk om me heen of niemand het gezien heeft. Netjes probeer ik ze te vertellen dat dat niet de bedoeling is en dat we van het water moeten genieten en voor ik het weet krijg ik natuurlijk van alle kanten water over me heen. Wat een pret, maar wat mij betreft was één keer genoeg!
Verder weet ik mijzelf bij Hogar Suyapa steeds meer nuttig te maken en help ik met tortilla's bakken, was ophangen en weer opvouwen, afwassen en vooral natuurlijk er zijn voor de kids. Mijn favoriete moment is wanneer ze het avondeten achter hun kiezen hebben en nog eventjes televisie mogen kijken. Dan wordt er gevochten om een plekje op mijn schoot en degen die wint pakt mij armen vast die ik stevig om haar heen moet slaan. Intussen staat er eentje achter mij iets te hard, maar goed bedoeld, mijn haar te kammen, en één aan mijn linker en één aan mijn rechterkant tegen me aan genesteld. Dan heb ik wel het gevoel dat ik wat voor ze kan betekenen.
Donderdag kregen we voor 2 daagjes bezoek van 4 Amerikaanse jongeren. Eindelijk kon ik eens echte gesprekken voeren zonder continue mijn woorden te hoeven zoeken of met gekke gebaren duidelijk te maken wat ik bedoelde. Donderdag was het ook witte donderdag en werd er in de avond een dienst gehouden met afsluitend een stille tocht. Hoewel ik niet zo gelovig ben, was ik bij dat ik erop uit kon met deze jongeren en aan de tocht mee kon lopen. En het was prachtig. Honderden mensen droegen lichtjes van kaarsen en liepen in twee rijen, aan weerszijden van de weg door de stad. In het midden van de twee rijen reed een auto met luidsprekers waar kerkgezang uit kwam. Tevens hadden ze aan weerszijden van de weg nog eens kaarsjes geplaatst en zo nu en dan een prachtig bloemenbed gemaakt van christelijke taferelen. In de menigte liep een man mee die steeds een ijzeren ketting op de grond liet vallen en weer op pakte. Het geluid deed me denken aan de geketende Jezus, op weg naar zijn dood. Nogmaals, ik ben niet gelovig, maar hier kreeg ik echt kippenvel van! Vol eerbied liep ik dan ook stapvoets mee aan de tocht, die wel steeds verder en verder de wijken in liep.....
En voordat we weer terug waren bij de kerk, waren we 2 uur verder en was het middernacht! My God, het leek wel de avondvierdaagse!
Vrijdag was voor de Honduresen de meest bijzondere dag. Te vergelijken met onze kerst. Alles was gesloten en families verenigd. Het verschil was alleen dat wij met kerst allemaal binnen zitten en zij buiten samen komen. Grote, en vaak de wat rijkere families maakten in hun straat nog meer bloembedden, gemaakt van geverfd zaagsel, en de een nog groter dan de ander. Daarna zou er opnieuw een tocht door de stad lopen waarbij de bloembedden werden bewonderd.
Maar deze tocht besloot ik maar deze keer voor gezien te houden. Bovendien had ik een afspraak. Ja, een afspraak en wel met een Nederlandse dame en haar vriend van mijn leeftijd! Zij werkt vrijwillig bij Pronino en hij over internet vanuit 'huis'. Samen hebben ze het plan om 8 maanden hier te wonen en inmiddels zitten ze er twee. We hadden afgesproken op het plein bij de kerk en toen ik een blond koppie zag kon het niet missen dat ik haar gevonden had. Martijn was nog even aan het werk, dus gingen wij de bloembedden bekijken en een sappie drinken op het plein. Het klikt gelijk super goed en door haar relaxte houding en positieve verhalen wordt El Progresso al veel minder gevaarlijk dan dat ik tot nu toe had gedacht.
We laten onszelf zelfs omringen door 3 kindjes die wat mij betreft straatkindjes lijken. Oude en kapotte kleertjes, vies van het straatvuil en stuk voor stuk brutale koppies die vragen om geld en ons drankje. Maar we laten ons niet wegjagen en beginnen met ze te kletsen en grapjes te maken. En ook dan blijkt weer, het zijn gewoon nog kinderen, die gevoelig zijn voor aandacht en lachen als je gekke bekken trekt.
We hadden afgesproken om wat te gaan eten in de stad. Maar een betere dag hadden we niet kunnen kiezen, want ook alle eettentjes waren gesloten. Op één na! Ach, dat maakt de keuze ook een stuk makkelijker. Wat onzeker schuiven we aan bij de lokalen in het bbq tentje. Wat willen we; vlees, vlees of vlees? Weer geen moeilijke keuze! En we hebben een wat onverwachtse maar superleuke avond, voor herhaling vatbaar!
En zo ben ik gister met ze naar het strand geweest. Hoewel de dames in Hogar Suyapa, zo beschermend als ze zijn, het niet goedkeuren dat we met de lokale bus gaan en ik alléén een taxi neem naar de bushalte voel ik me eindelijk zo vrij als een vogeltje! Eindelijk begin ik echt het land te kennen en de cultuur van dichtbij te zien. Ik geniet ook volop terwijl ik op Rianne en Martijn wacht, om me heen kijk, en een praatje maak met de man naast mij die ook op de bus wacht.
Timing blijkt alleen niet het sterkste punt van mij en mijn nieuwe vrienden, want eerste paasdag is de dag dat iedereen naar het strand gaat! En dus is het strand overvol met grote families die zich in de schaduw van de palmbomen hebben gesetteld en vooral bezig zijn met eten, rotzooi maken en zwemmen, met je kleren aan. Dat wij in onze zwemkleding in de zon liggen, is voor hen dan ook een hele attractie en voor we het weten heeft zich een kringetje mensen om ons heen verzameld dat met open mond naar ons zit te kijken. Dat Martijn en Rianne zich er ook niks van aantrekken vind ik super en doe net zo hard mee alsof het de normaalste zaak van de wereld is!
Foto´s: http://picasaweb.google.com/Nicrodenburg/HondurasWeek302#
Uitleg bij deze foto´s:
Het Nutrician Centre.
Meer impressies van het Hondurese leven (eerste deel gekiekt veilig vanuit de auto en later vanuit de losse pols ;-)
De avondtocht et kaarsjes en het strand met Rian en Martijn.
Uit onverwachtse hoeken maar ook van trouwe reactiegevers. Super!
Oh ja, en no even wat extr auitleg bij de foto´s van vorige keer:
Bijna alle kindjes werden geknipt omdat er luizen heersen, en tja, heeft de een ze, dan hebben ze het allemaal.
Soms valt de electriciteit hier uit en worden er bij kaarslicht liedjes gezongen en verhalen verteld.
Vorige week hadden we anderhalve dag geen stroom!
Medicijnen worden hier toegediend met een maskertje waar zuurstof vermengd met medicijnen uit komt.
Het bord bij Proniño: Hier wordt niet gestolen, drugs gebruikt en gelogen!
Santa Semana
Afgelopen week was het Santa Semana, ofwel de heilige week voor Pasen. En aangezien de Honduresen een gelovig katholiek volk zijn, stond eind van de week in het teken van rituelen en feesten.
Maar eerst even terug naar begin van de week waarbij ik een bezoek het gebracht aan het Nutrician Centre. Hier komen de kleine kindjes terecht die ondervoed zijn. De rede van de ondervoeding is zeer divers, van nalatigheid tot onwetendheid en van mishandeling tot armoe. Maar alle gevallen komen op hetzelfde neer, de ouders weten niet goed voor het kind te zorgen waardoor het ondervoed en onverzorgd raakt. De kindjes blijven 4 tot 6 maanden in het Nutrician Centre tot ze weer op volle kracht en gewicht zijn. In deze periode krijgen de ouders vaak nog de kans om hun kindje te bezoeken en te leren hoe voor het kind te zorgen. Maar merken ze bij het Centrum dat de ouders nalatig zijn en niets van zich laten horen, wat bij vele kindjes helaas het geval is, dan zullen ze na hun 6 maanden geplaatst worden bij Hogar Suyapa of een ander opvangtehuis.
Toen ik aankwam waren ze aan het spelen op het terras van het huis dat veel lijkt op Hogar Suyapa. Dezelfde uitstekende hygiëne, een ruime, heerlijk geurende keuken, en speelhoek binnen en buiten en een kamer met zo'n 26 bedjes. Ndat ik rondgeleid was kreeg ik het fotoboek in mijn handen van de voor en na situatie van de kindjes. Sommige beelden waren zo vreselijk afschuwelijk dat ik er haast niet naar kon kijken (zie ook de foto's van de foto's). Gelukkig waren op het moment dat ik er was geen nieuwe kindjes en zagen ze er allemaal redelijk goed gevoed uit en leek het alsof er niets bijzonders met ze aan de hand was. Pas op het moment dat het etenstijd was, ging er bij sommigen een alarmbel rinkelen en dook een van de meisjes op haar borsje als een leeuw op zijn prooi alsof haar leven er vanaf hing (wat natuurlijk ook zo is geweest). Ongelooflijk hoe snel, zonder te kauwen, met 20 happen tegelijk dat naar binnen ging! Hoewel naar binnen, uiteindelijk zat de rijst met bonen in haar haar, op haar schouders en tussen haar tenen. Met grote ogen heb ik haar zitten bewonderen, wat een figuur!
Na het eten was het tijd voor de pot. Met zijn allen in hun blootje in de badkamer, ieder op een eigen kleur potje. En dan kijken wie het snelst een drolletje heeft gedraaid! Na zo'n 15 minuutjes werden ze een voor een gewassen, aangekleed en mocht ik ze in bed leggen. Een warm gevoel verspreidde zich van binnen als ze mij hun grootste lach gaven nadat ik ze maar heel eventjes kriebelden, een besito gaf en Buenos Noches zei. Precies zoals ik dat bij Hogar Suyapa ook elke avond bij elk kindje even doe. En ook daar is het dan feest en geven ze mij dan hun grootste lach.
Omdat het vakantieweek is, werd van de week het zwembadje tevoorschijn gehaald. Al 3 dagen lang hadden de kinderen het over niets anders en vroegen ze mij of ik ook mee zou gaan zwemmen. Ja, natuurlijk zou ik dat doen, waarom niet! Nou, waarom niet, omdat op het moment dat ik mijn ene voet in het water zet al een aan mijn bikini broekje hangt en de ander mijn bovenstukje opzij trekt! Ik duik naar beneden en kijk om me heen of niemand het gezien heeft. Netjes probeer ik ze te vertellen dat dat niet de bedoeling is en dat we van het water moeten genieten en voor ik het weet krijg ik natuurlijk van alle kanten water over me heen. Wat een pret, maar wat mij betreft was één keer genoeg!
Verder weet ik mijzelf bij Hogar Suyapa steeds meer nuttig te maken en help ik met tortilla's bakken, was ophangen en weer opvouwen, afwassen en vooral natuurlijk er zijn voor de kids. Mijn favoriete moment is wanneer ze het avondeten achter hun kiezen hebben en nog eventjes televisie mogen kijken. Dan wordt er gevochten om een plekje op mijn schoot en degen die wint pakt mij armen vast die ik stevig om haar heen moet slaan. Intussen staat er eentje achter mij iets te hard, maar goed bedoeld, mijn haar te kammen, en één aan mijn linker en één aan mijn rechterkant tegen me aan genesteld. Dan heb ik wel het gevoel dat ik wat voor ze kan betekenen.
Donderdag kregen we voor 2 daagjes bezoek van 4 Amerikaanse jongeren. Eindelijk kon ik eens echte gesprekken voeren zonder continue mijn woorden te hoeven zoeken of met gekke gebaren duidelijk te maken wat ik bedoelde. Donderdag was het ook witte donderdag en werd er in de avond een dienst gehouden met afsluitend een stille tocht. Hoewel ik niet zo gelovig ben, was ik bij dat ik erop uit kon met deze jongeren en aan de tocht mee kon lopen. En het was prachtig. Honderden mensen droegen lichtjes van kaarsen en liepen in twee rijen, aan weerszijden van de weg door de stad. In het midden van de twee rijen reed een auto met luidsprekers waar kerkgezang uit kwam. Tevens hadden ze aan weerszijden van de weg nog eens kaarsjes geplaatst en zo nu en dan een prachtig bloemenbed gemaakt van christelijke taferelen. In de menigte liep een man mee die steeds een ijzeren ketting op de grond liet vallen en weer op pakte. Het geluid deed me denken aan de geketende Jezus, op weg naar zijn dood. Nogmaals, ik ben niet gelovig, maar hier kreeg ik echt kippenvel van! Vol eerbied liep ik dan ook stapvoets mee aan de tocht, die wel steeds verder en verder de wijken in liep.....
En voordat we weer terug waren bij de kerk, waren we 2 uur verder en was het middernacht! My God, het leek wel de avondvierdaagse!
Vrijdag was voor de Honduresen de meest bijzondere dag. Te vergelijken met onze kerst. Alles was gesloten en families verenigd. Het verschil was alleen dat wij met kerst allemaal binnen zitten en zij buiten samen komen. Grote, en vaak de wat rijkere families maakten in hun straat nog meer bloembedden, gemaakt van geverfd zaagsel, en de een nog groter dan de ander. Daarna zou er opnieuw een tocht door de stad lopen waarbij de bloembedden werden bewonderd.
Maar deze tocht besloot ik maar deze keer voor gezien te houden. Bovendien had ik een afspraak. Ja, een afspraak en wel met een Nederlandse dame en haar vriend van mijn leeftijd! Zij werkt vrijwillig bij Pronino en hij over internet vanuit 'huis'. Samen hebben ze het plan om 8 maanden hier te wonen en inmiddels zitten ze er twee. We hadden afgesproken op het plein bij de kerk en toen ik een blond koppie zag kon het niet missen dat ik haar gevonden had. Martijn was nog even aan het werk, dus gingen wij de bloembedden bekijken en een sappie drinken op het plein. Het klikt gelijk super goed en door haar relaxte houding en positieve verhalen wordt El Progresso al veel minder gevaarlijk dan dat ik tot nu toe had gedacht.
We laten onszelf zelfs omringen door 3 kindjes die wat mij betreft straatkindjes lijken. Oude en kapotte kleertjes, vies van het straatvuil en stuk voor stuk brutale koppies die vragen om geld en ons drankje. Maar we laten ons niet wegjagen en beginnen met ze te kletsen en grapjes te maken. En ook dan blijkt weer, het zijn gewoon nog kinderen, die gevoelig zijn voor aandacht en lachen als je gekke bekken trekt.
We hadden afgesproken om wat te gaan eten in de stad. Maar een betere dag hadden we niet kunnen kiezen, want ook alle eettentjes waren gesloten. Op één na! Ach, dat maakt de keuze ook een stuk makkelijker. Wat onzeker schuiven we aan bij de lokalen in het bbq tentje. Wat willen we; vlees, vlees of vlees? Weer geen moeilijke keuze! En we hebben een wat onverwachtse maar superleuke avond, voor herhaling vatbaar!
En zo ben ik gister met ze naar het strand geweest. Hoewel de dames in Hogar Suyapa, zo beschermend als ze zijn, het niet goedkeuren dat we met de lokale bus gaan en ik alléén een taxi neem naar de bushalte voel ik me eindelijk zo vrij als een vogeltje! Eindelijk begin ik echt het land te kennen en de cultuur van dichtbij te zien. Ik geniet ook volop terwijl ik op Rianne en Martijn wacht, om me heen kijk, en een praatje maak met de man naast mij die ook op de bus wacht.
Timing blijkt alleen niet het sterkste punt van mij en mijn nieuwe vrienden, want eerste paasdag is de dag dat iedereen naar het strand gaat! En dus is het strand overvol met grote families die zich in de schaduw van de palmbomen hebben gesetteld en vooral bezig zijn met eten, rotzooi maken en zwemmen, met je kleren aan. Dat wij in onze zwemkleding in de zon liggen, is voor hen dan ook een hele attractie en voor we het weten heeft zich een kringetje mensen om ons heen verzameld dat met open mond naar ons zit te kijken. Dat Martijn en Rianne zich er ook niks van aantrekken vind ik super en doe net zo hard mee alsof het de normaalste zaak van de wereld is!
Foto´s: http://picasaweb.google.com/Nicrodenburg/HondurasWeek302#
Uitleg bij deze foto´s:
Het Nutrician Centre.
Meer impressies van het Hondurese leven (eerste deel gekiekt veilig vanuit de auto en later vanuit de losse pols ;-)
De avondtocht et kaarsjes en het strand met Rian en Martijn.
-
06 April 2010 - 07:11
Mams:
DAG LIEVERD. WEER EEN PRACHTIG VERHAAL. JE ZIT NU LEKKER IN JE VEL. DAT IS TE LEZEN EN GISTEREN KON IK HET OOK HOREN.
GENIET NOG VAN DE KORTE TIJD DAT JE ER BENT.
DE KINDJES ZULLEN JE STRAKS MISSEN!
-
06 April 2010 - 07:26
Stanley Kolader:
Zien we je nog terug in Nederland? Je hebt het zo naar je zin, dat die vraag in mij op komt.
Geniet en leer. Maak foto's, want daar ben je goed in.
Succes! -
06 April 2010 - 07:26
Stanley Kolader:
Zien we je nog terug in Nederland? Je hebt het zo naar je zin, dat die vraag in mij op komt.
Geniet en leer. Maak foto's, want daar ben je goed in.
Succes! -
06 April 2010 - 07:26
Stanley Kolader:
Zien we je nog terug in Nederland? Je hebt het zo naar je zin, dat die vraag in mij op komt.
Geniet en leer. Maak foto's, want daar ben je goed in.
Succes! -
06 April 2010 - 07:40
Danielle:
hiihi...heb jij inmiddels ook je eigen potje veroverd daar?...dat ziet er echt heel schattig uit!....gelukkig voel je je nu wat vrijer daar en dan gaat de tijd opeens heel hard. Geniet er van! -
06 April 2010 - 08:01
Marjon:
Wow, Nici! Mooi verhaal en heftige fotos zeg, wel heel schattig!
Kus -
06 April 2010 - 08:13
Johanneke:
Ik kijk elke keer weer uit naar je verhalen...
Succes nog!
x -
06 April 2010 - 22:27
Elya:
Geweldig! Klinkt heerlijk, je bent nu echt aan het ontdekken en ik lees nu al dat je zoveel goeds doet en zoveel rijker terug gaat komen!
Fantastisch ook dat je vrienden gemaakt hebt, precies wat je ff nodig had!
Ben echt trots op je en voel helemaal de liefde voor die kleintjes met je mee!
Hier was het vandaag heerlijk zonnig, iedereen uitgelaten en vrolijk. Wij makEn ons op voor de Nachtspelen; groot feest, ik ben een van de scheidsrechters en we hebben net 3 uur gefilmd.. Super cool!
Lieverd ik denk aan je! Dikke kus voor jou en 32 kleintjes voor daar! -
07 April 2010 - 01:52
Iris:
Je verhaal is weer prachtig, je bent zulke mooie dingen aan het beleven! Schrok wel echt van de foto's van die ondervoedde kindjes.. rilingen! Maar de realiteit en de reden waarom jij en alle anderen daar zo hard nodig zijn. En gelukkig ook weer gelachen om je foto's van die potjes... prachtig! Deze kinders blijven je voor altijd bij! -
07 April 2010 - 11:13
Elisabeth:
Wat fijn dat je daar zo veel kunt helpen. Vind de foto's van de waslijnen heel mooi:) -
07 April 2010 - 11:19
Lot:
Indrukwekkend allemaal, moet goed voelen dat je daar wat kan betekenen! Blij dat ze iemand zoals jij hebben!
de zon komt! Eindelijk, en nu hopen dat ie ook in het weekend blijft hangen! xx -
08 April 2010 - 05:42
Paul:
He Nikkie je doet mooie dingen mevrouwtje! Uiteraard heb ik nog niks van me laten horen maar dat ben je wel gewent van me.Ik volg je wel zo snel op mijn werk tussendoor maar je kent mijn tikprobleem...genoeg excuseses gaat het goed met je? Zo te horen wel en ik zou er maar van genieten want hier in Nederland lijkt er veel te gebeuren mr dr gebeurt geen ene kut!!! Afgezien het feit dat Jorisje steeds knapper wordt en dus nog meer op zijn vader is gaan lijken vind ik dat ik ook goed bezig ben de wereld voor de vrouw te verbeteren!ha ha.Mevrouwtje ik moet weer aan de slag dikke kus en tot snel! x Paul -
11 April 2010 - 23:21
Cors:
Hoi Dushi,
Super al die verhalen en de mooie foto's. Zal ook wel een hele opluchtig zijn om even met wat andere mensenom te gaan. Heb je een beetje een leuk weekend gehad? Veel plezier en succes de laatste dagen in Honduras en geniet van je vakantie in cuba met je zus.
Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
