Honduras van de andere kant

Foto´s: http://picasaweb.google.com/Nicrodenburg/WEBSITE#

Afgelopen woensdag was het zo ver. Eindelijk was de dag aangebroken waarop ik naar het SOS Kinderdorp in Tela zou gaan. Ik had er erg naar uitgekeken omdat ik daar een bijzondere missie zou hebben; het in beeld brengen van de twee opvangprogramma's van SOS. Samen met Lucy, de manager van Hogar Suyapa en Pablo, de chauffeur, begonnen we aan de reis van een uurtje naar Tela. Toen we onderweg stopten om watermeloen te kopen en uit een kokosnoot te drinken begreep ik dat ze er echt een uitje van wilde maken en mij wat meer wilden laten zien van het land en de cultuur, super lief. Ik had begrepen dat Lucy ook iets in Tela moest doen en dat we daarna nar SOS zouden gaan waar we nu vrolijk langs reden. Waarom zetten ze mij niet gewoon eerst af, dacht ik nog, maar ik liet het maar gewoon gebeuren. De kunst van het afhankelijk zijn! Mijn geduld werd steeds meer op de proef gesteld toen we bijna een uur moesten wachten bij het registratiekantoor waar Lucy haar zaakjes moest regelen. Inmiddels tikte mijn waardevolle tijd door..... Opgelucht stapten we weer in de auto om dan nu naar SOS te gaan, dacht ik. Maar nee, het uitje was nog niet over en ze reden naar het strand oom vervolgens een heuvel op te rijden en mij een prachtig uitzicht te geven over het Caribbische strand. De schoonheid en de heerlijke geur van de zilte zee deden mijn gemoederen bedaren en ik liet het allemaal maar gebeuren, ik zou altijd nog een andere dag kunnen gaan, en die lunch die ze nu hier op de top van de heuvel voorstelden, wilde ik niet aan mij voorbij laten gaan!

Met een volle buik met verse vis en Jugo de Melone zette de reis zich nu dan echt richting SOS. De poort van een groot stuk land wordt door de bewaker geopend die aan zijn heup een holster draagt met een pistool erin. Hier schrik ik wel even van. Maar de schrik bedaarde al snel toen we werden ontvangen door Freddy Reyes, de directeur en een prachtige man met een groot hart en een warme uitstraling. Vol enthousiasme leidde hij mij rond en vertelde hij mij het verhaal van het eerste programma. In dit dorp met ongeveer 10 huizen, wonen zo'n 80 kinderen en 8 'moeders'. Elke moeder heeft de zorg van 8 tot 10 kinderen op zich die niet meer terug kunnen naar hun eigen ouders om dezelfde redenen als de kindjes bij Hogar Suyapa; geweld, armoe en misbruik. Elke leeftijd kan hier worden opgevangen – een moeder heeft zelfs haar kindje 1 dag na haar bevalling 'langs gebracht' – en blijft ook de rest van zijn opvoeding in het dorp wonen. Adoptie is voor deze kinderen niet mogelijk. De huizen zien er mooi uit en de tuinen zijn verzorgd. Hoewel ik 8, in vele gevallen getraumatiseerde, kinderen op 1 moeder wel erg veel vind, kan niet anders zeggen dat ik onder de indruk ben en het programma zeer toejuich. Dat de kinderen die er zijn (een groot deel is nog op school) er goed uitzien, lieve uitstraling hebben en ook nog eens willen poseren voor mijn camera voedt mijn enthousiasme! Dat levert mooie plaatjes!

Het tweede programma is te vergelijken met de kinderdagopvang zoals wij die in Nederland ook kennen, maar dan uiteraard gefinancierd door SOS, en dus donateurs, en alleen voor moeders die kostwinnaar zijn en haar kindjes dus niet alleen kunnen laten (ondanks het programma komt het nog veel te veel voor dat kindjes overdag vanaf hele jonge leeftijd aan hun lot worden overgelaten). Met dit programma geeft SOS moeders een kans om te studeren voor een beter verdienende baan of te werken terwijl haar kindjes in goede handen zijn.
Toen ik er aankwam – dit programma bevindt zich uiteraard niet op het terrein van het andere programma maar middenin de locale wijken – lagen de kindjes nog te slapen en nam ik dus mijn tijd om ze al slapend te inspecteren. Diverse leeftijden door elkaar, tot 7 jaar oud, laat ik mij vertellen, een te magere jongen, een meisje waarvan haar haar misschien wel nog nooit in geknipt en een andere jongen in gescheurde en vieze kleding. De armoe is van deze kinderen af te lezen. De begeleidsters, overigens allemaal weer schatten van dames, vertellen mij dat ze onder het vuil en onder de luizen 's ochtends worden gedropt en dat ze alleen hier echt goed gewassen en gevoed worden.
Niet veel later worden ze langzaamaan stuk voor stuk wakker en begeven zich naar buiten. Fantastisch voor mij, want nu kan ik weer aan de slag met plaatjes schieten. Deze kinderen reageren duidelijk schuchtiger op de camera dan de kinderen uit het dorp. Ik krijg ze niet allemaal aan het lachen en één begint er zelfs te huilen. Desalniettemin ben ik redelijk tevreden over het resultaat en neem ik met een tevreden gevoel, en met een plastic tasje om mijn cameratas om 'm te camoufleren, de lokale bus terug naar Hogar Suyapa.

Bij Hogar Suyapa heeft zich inmiddels ook weer een nieuwe ontwikkeling voorgedaan want de twee zusjes die als laatste zijn gebracht mogen terug naar hun moeder onder nauw toezicht van de kinderrechter. Het herenigde gezinnetje lijkt dolgelukkig en Gabriella draagt met trots de nieuwe jurk die ze van haar moeder heeft gekregen, maar Lucy en Ana laten de kindjes met argwaan gaan.... We zullen zien....
Daarnaast wordt het hele huis ondersteboven gekeerd omdat volgende week de afgevaardigden van de Amerikaanse kerk die dan 10 jaar doneert langskomen. Een groot feest dus. Bedjes en stoeltjes worden geschilderd, slingers worden geknipt, een introductie van alle kindjes geschreven en nieuwe kleertjes gekocht. En ook ik kan weer mijn bijdrage leveren door alle kindjes een voor een op de foto te zetten ten behoeve van de introducties.

De week vliegt voorbij en voor ik het weet is het al donderdag avond en staat er een leuk weekend voor de deur. Met mijn nieuwe Nederlandse vrienden heb ik afgesproken om het paupere El Progresso te laten voor wat het is en er als echte toeristen een paar dagen op uit te gaan naar Copan waar een van de grootste Maya ruïnes van Midden Amerika te vinden zijn. Een niet onaangename busreis brengt ons in 4 uur in een schattig, rustig, gezellig, schoon, verzorgd en toeristisch dorpje. Alles wat Progresso niet is en het lijkt dan ook alsof ik in een ander land terecht ben gekomen. Er gaat een wereld voor me open! Wat is Honduras ineens leuk! We laten ons als echte toeristen in het hotel lullen dat er op de plaatjes niet slecht uitziet en vinden vervolgens onze weg door de schattige straatjes en souvenierswinkeltjes naar een te duur tentje voor een late lunch. Ik schrik wel een beetje van de prijzen, maar ach, het is vakantie! En dus doen we ook alles wat je op vakantie hoort te doen: iets te veel geld uitgeven, cocktails drinken, (de eerste keer alcohol sinds een kleine maand!), 3x per dag uit eten, winkeltjes kijken de culturele must-see bezoeken en lullen en lallen met andere backpackers. Ik voel me keigoed!
Zaterdagochtend wordt ik netjes, zoals elke ochtend in Honduras om half zes wakker. Katerig tel ik mijn geslapen uren en besluit dat ik er nog zeker drie moet pakken om de dag door te komen, maar mijn inmiddels opgebouwde ritme houdt me uit mijn slaap. Ik wordt dan ook waanzinnig blij van de westerse cappuccino die ik ook al dik 3 weken nergens heb kunnen bekennen en merk gelukkig dat de cafeïne zijn werk goed doet. We beginnen de dag bij de Ruïnes. Deze zijn bijzonder, vooral door de eeuwenoude geschiedenis die erbij hoort, maar blijken niet de mooiste van de Maya's. Echter weten wij ons kostelijk te vermaken met gekke fotosessies en mooie grappen. Na een aantal uur te hebben rondgelopen en geklauterd, klimmen we op een paard om meer van de omgeving te bekijken. Naast mij, heeft ook Martijn rijervaring en duurt het niet lang voordat wij in western style onze paardjes vooruit drijven en ons losmaken van de groep. Hoewel de paardjes eerst niet zo goed weten wat ze overkomt en waarom ze vandaag niet achter de kont van de ander aan hoeven te sjokken, lijken ook zij op te leven van de galopjes onderweg! Jiiihaaaa!!!!!
Alleen wel een beetje sneu voor Rianne die opgescheept zat met de tandeloze gids die wel heel erg in haar geïnteresseerd bleek. Sorry Rianne....
Redelijk afgepeigerd sluiten we de dag nog maar eens af met een cocktailtje waarna ik echt geen stap meer kan verzetten. Mijn benen voelen als lood en ik val als een blok in slaap.
Zondag slapen we uit (yeeeeh, wel tot 7 uur!), chillen we wat in de hangmatten en ontbijten we met 10 nieuwe vrienden uit Nederland, Israël en Canada om niet veel later de bus terug te pakken en afscheid te nemen van een heerlijk en verrassend weekendje weg!


Maar het genieten is nog nog niet afgelopen want maandag staat er een stranddag met de grote kinderen en de andere helft vrienden van Ana en het management van HS. Al dagenlang kijken de kinderen hier naar uit en beginnen hun oogjes te glinsteren als ze me vragen of ik ook mee ga. En dan eindelijk zitten we bepakt en bezakt in het busje. De keeltjes worden open gezet en alle liedjes over Jezus (tja, ze blijven ook op een dagje uit een godsdienstig opvangtehuis) worden uit de kast getrokken.
Waar ik de vorige keer op het stadstrand terecht kwam slaan we nu af naar links en rijden nog een stukje verder door een wijk waar de huizen steeds groter worden. Tot mijn grote verbazing stoppen we bij een prachtige gele villa wat onze eindbestemming blijkt te zijn. Wanneer ik binnen kom valt mijn mond open van verbazing. Links van mij loopt het huis een flink stuk door en heeft diverse vertrekken en rechts idem. Maar het mooiste is nog dat wanneer ik rechtdoor loopt, ik de deuren opensla, ik op het terras beland met zwembad met daarachter het strand en uitzicht over zee! Dit had ik niet verwacht toen ze zeiden dat ze een strandhuisje hadden!!!!
De kinderen konden hun lol niet op! Er werden chipjes gegeten, gezwommen in het zwembad en om de beurt op mijn rug de zee in! Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo lang in de zee heb 'gespeeld' en ik voel me weer net een klein kind. Ook wordt er geoefend met zwemmen en overwint Zoila, waarvan haar moeder haar heeft proberen te verdrinken, haar angsten en blijft wel een paar seconden lang onder water!

Kortom het was een prachtige dag en een mooie en verrassende afsluiting van mijn tijd hier.
Nog een dagje en dan gaat mijn backpack weer op mijn rug en gaan we Cuba ontdekken. Hoewel ik zeker de kindjes ga missen heb ik er waanzinnig veel zin in!